توضیحات:
تحقیق درباره طنز و شکل ‌های آن در ادبیات فارسی

فرمت فایل : ورد- word
قابل ویرایش
تعداد صفحات : 29 صفحه

فهرست مطالب:
طنز در اصطلاح ادبی
طنز از دیدگاه غربی ‌ها
هدف طنز
رسالت طنزنویس
طنز و آزادی
شیوه‌ های رایج در طنز
شکل‌ های دیگر طنز
طنز تصویری
کاریکاتور
کارتون
مجابات (جواب ‌گویی)
مناظره

بخشی از متن :
طنز یکی از شاخه ‌های ادبیات انتقادی و اجتماعی است که در ادبیات کهن فارسی، به عنوان نوع ادبی ‌مستقل شناخته نشده و مرزهای مشخصی با دیگر مضمون‌های انتقادی و خنده آمیز چون "هجو"، "هزل" و "مطایبه" نداشته است. از واژه‌ ی طنز‌، اغلب معنی لغوی آن‌ یعنی "مسخره کردن" و "طعنه زدن" مورد نظر شاعران و نویسندگان بوده است ولی معنی امروزی آن، که جنبه‌ی انتقاد غیرمستقیم اجتماعی با چاشنی خنده، که بُعد آموزشی و اصلاح‌ طلبی ‌آن مراد است، از واژه‌ی satire اروپایی گرفته شده است.
طنز در حقیقت اعتراضی است بر مشکلات، نابسامانی‌ هایی که در ‌یک جامعه وجود دارد و گویی جامعه و مسئولان امر نمی ‌خواهند ‌این اعتراض‌ها را مستقیم و بی ‌پرده بشنوند. از‌ این رو وجدان بیدار و ضمیر آگاه شاعران و نویسندگان با بزرگ ‌نمایی و نمایان ‌تر جلوه دادن جهات زشت و منفی و عیب‌ ها و نقص‌ های پدیده ‌ها و روابط حاکم در حیات اجتماعی‌، در صدد تذکّر‌، اصلاح و رفع ‌آن‌ ها بر می ‌آیند. اوج طنز را در آثار شاعران و نویسندگان دوره‌ ی مشروطیت می‌ توان دید.
طنز در ادب فارسی در چند معنی به کار رفته است:
الف ) تمسخر و طعنه‌ زدن:
زبون ‌تر از مه سی ‌روزه‌ام مهی سی روز مرا به طنز چو خورشید خواند آن جوزا
شیخم به طنز گفت حرام است می ‌مخور گفتم به چشم‌، گوش به هر خر نمی‌ کنم
ب ) نظامی ‌گنجوی طنز را به معنی «تقلید از سر تمسخر» به کار برده است:
سایه که نقیضه ‌ساز مرد است در طنزگری گران‌نورد است
طنزی کند و ندارد آزرم چون چشمش نیست کی بود شرم
ج ) طنز به معنی دروغ و مسخره:
دی گفت سعدیا من از آنِ توام به طنز آن عشوه دروغ دگرباره بنگرید